बेला आणि कल्याणी कोण होत्या?

बेला आणि कल्याणी कोण होत्या?

माहिती नाही?

तर ऐका...

बेला ही पृथ्वीराज चौहान यांची मुलगी होती आणि कल्याणी ही जयचंद यांची नात होती.

जेव्हा मोहम्मद गौरी आपल्या देशाला लुटून गजनीकडे परत गेला, तेव्हा गजनीचे सर्वोच्च काझी व मोहम्मद गौरीचे गुरु निजामुल्क यांनी त्याचे स्वागत आपल्या महालात केले आणि म्हणाले –

"या गौरी या! आम्हाला तुझा अभिमान आहे की तू हिंदुस्थानवर विजय मिळवून इस्लामचे नाव उजळवलेस. सांग, त्या ‘सोने की चिड़ीया’ हिंदुस्थानचे किती पंख कापून आणलास?"

"काझी साहेब! मी हिंदुस्थानातून सत्तर कोटी दिरहम किमतीचे सोने, पन्नास लाख चारशे मन सोने व चांदी, आणि याशिवाय मौल्यवान दागदागिने, मोती, हिरा, पन्ना, झरजरी वस्त्रे आणि ढाक्याची मलमल लुटून गजनीस आणली आहे."

"खूपच छान! पण तिथल्या लोकांना काही धर्माचं शिक्षण दिलं की नाही?"

"खूप लोक इस्लाम स्वीकारले आहेत."

"आणि बंदी लोकांचं काय केलं?"

"त्यांना गुलाम करून गजनीस आणलं आहे. आता तर गजनीत गुलामांची उघड विक्री सुरू आहे. प्रत्येकी गुलाम दोन किंवा तीन दिरहममध्ये विकले जात आहेत."

"हिंदुस्थानातल्या काफिरांचे मंदिरे काय केलेस?"

"मंदिरे लुटून १७००० सोने-चांदीच्या मूर्ती आणल्या आहेत, दोन हजारांहून अधिक मौल्यवान दगडांची मूर्ती आणि शिवलिंग सुद्धा आणले आहेत आणि अनेक पूजास्थळे उद्ध्वस्त करून जाळून टाकली आहेत."

थोडं थांबून काझी म्हणाला, "पण आमच्यासाठी काही खास तोहफा आणला आहेस का?"

"होय काझी साहेब, आणला आहे!"

"काय?"

"स्वर्गातील अप्सरांनाही लाजवेल अशी जयचंदाची नात कल्याणी आणि पृथ्वीराज चौहानची कन्या बेला."

"तर मग वेळ कशाची वाट पाहतोस?"

"फक्त तुमच्या इशाऱ्याची."

काझीची परवानगी मिळताच शाहबुद्दीन गौरीने कल्याणी आणि बेला यांना काझीच्या हरमात पाठवले. त्यांची अद्वितीय सौंदर्य पाहून काझी अचंबित झाला. त्याने दोघींना विवाहासाठी प्रस्ताव दिला. तेव्हा बेला म्हणाली –

"काझी साहेब! तुमची बेगम होणं आमचं भाग्य समजू, पण आमच्या दोन अटी आहेत."

"बोला, बोला, काय अटी आहेत? तुमच्यासारख्या हूरांसाठी मी कोणतीही अट मान्य करायला तयार आहे."

"पहिली अट म्हणजे लग्न होईपर्यंत आम्हाला अपवित्र केलं जाणार नाही. मंजूर आहे?"

"मंजूर आहे! दुसरी अट सांगा."

"आमच्याकडे एक प्रथा आहे – मुलीच्या लग्नासाठी मुलाकडून आणि मुलासाठी मुलीकडून लग्नाची वस्त्रे येतात. त्यामुळे आम्ही आमचे आणि तुमचे लग्नाचे कपडे भारतभूमीतून मागवू इच्छितो."

"मंजूर आहे!"

आणि मग, कल्याणी आणि बेलाने कविचंद यांच्याकडे एक गूढ पत्र पाठवून भारतभूमीतून लग्नाची वस्त्रे मागवली. काझीसोबत त्यांचा निकाह निश्चित करण्यात आला. रहमत तलावाच्या काठी नवे महाल बांधून लग्नाची तयारी सुरू झाली.

कविचंदांनी पाठवलेले कपडे घालून काझी विवाहमंडपात आला. कल्याणी आणि बेलानेही काझीने दिलेले कपडे परिधान केले होते. लग्न पाहण्यासाठी मोठी गर्दी जमली होती.

तेव्हा बेलाने काझीला सांगितले –

"कलमा आणि निकाह वाचण्याआधी आम्हाला झरोक्यातून लोकांना दर्शन द्यायचं आहे. आमच्याकडे ही परंपरा आहे, आणि गजनीच्या लोकांनाही हे कळायला हवं की तुम्ही वृद्ध वयात स्वर्गातील सुंदर अप्सरांशी लग्न करत आहात. लग्नानंतर आम्हाला आयुष्यभर बुर्का घालावा लागेल, त्यामुळे सौंदर्य उघड नसेल. नकाबाआडचं सौंदर्य कसल्या कामाचं?"

"हो हो, का नाही?" काझी म्हणाला आणि दोघींना घेऊन राजमहलाच्या कंगुर्यावर गेला. पण वर पोहोचतानाच काझीच्या उजव्या खांद्यावरून आग भडकू लागली, कारण कविचंदांनी त्या गूढ पत्रामधून अत्यंत तीव्र विषाने भिजवलेले कपडे पाठवले होते.

काझी जळत होता, वेड्यासारखा धावत होता, तेव्हा बेला म्हणाली –

"तूच ना गौरीला भारतावर आक्रमण करण्यासाठी भडकवलंस? आम्ही तुला ठार मारून आपल्या देशाच्या लुटीचा सूड घेतला आहे. आम्ही हिंदू कुमारिका आहोत, जिवंतपणी आमच्या शरीराला कुणी हात लावेल अशी हिम्मत नाही."

इतकं बोलून दोघींनी महालाच्या कडेला उभं राहून एकमेकींच्या छातीमध्ये विषबुजलेल्या कटाऱ्या भोसकल्या आणि त्यांचे प्राणहीन शरीर त्या उंच छतावरून खाली कोसळले.

काझीही जळून फडफडत तडफडत मरण पावला.

भारताच्या या दोन शूर कन्यांनी परकीय भूमीत गुलामगिरीत असूनही दिलेला बलिदानाचा हा इतिहास अभिमानास्पद आहे.

पण कदाचित आपल्याला हे माहीतच नाही,

यात दोष तुमचा नाही की आमचाही नाही –

आपल्याला डाव्यांनी लिहिलेला खोटा इतिहास शिकवला गेला आहे. पण आता तरी ही माहिती सर्वांपर्यंत पोहोचवा.

🙏🏻 वंदे मातरम् 🙏🏻